Στάθης Σ.
Κι έτσι επέστρεψαν.Το όλον ΠΑΣΟΚ.
Σαν να μην έφυγαν ποτέ. Αφού, έτσι κι αλλιώς, η Ν.Δ. ως άλλο ΠΑΣΟΚ κυβέρνησε. Ο κ. Καραμανλής ως άλλος Σημίτης κυβέρνησε. Κι όταν, όπως οι προκάτοχοί του, τα σκάτωσε, το μεν παρέδωσε τη χώρα στους επιγόνους τους (και τους Γόνους τους), το δε φαίνεται να παραδίδει το κόμμα του στην Ντόρα! Νταμπλ.
Αλλά τι είναι αυτό που με τη μορφή Γιωργάκη επέστρεψε; Είναι ο Γιωργάκης «χθεσινός» και αδοκίμαστος; Είναι ο Γιωργάκης κάτι το νέον (και το ωραίον), ώστε μαζί του να κάνουμε όλοι μια «νέα αρχή», κατά πώς λέει κι ο ίδιος!
Αποσύρθηκε μήπως το παλαιόν ΠΑΣΟΚ (εκσυγχρονιστών και παλαιοανδρεϊκών) εις κάποιαν έρημο, έφαγε ακρίδες, προσευχήθηκε, δίψασε και μεταμελήθηκε;
Σε ποιαν κολυμβήθρα του Σιλωάμ αναβαπτίσθηκε το «κίνημα», κι επέστρεψε καθαρόν και πιστόν στο νιψονανομηματαμημόνανοψιν;
Βίωσε ο Γιωργάκης στην έρημο τους πειρασμούς του Αγίου Αντωνίου, απαρνήθηκε τον καπιταλισμό, τα STAGE, τους Δυνατούς, τις ΗΠΑ και την τυραννίδα των ΜΜΕ, ερχόμενος βαλείν μάχαιραν, ου μην άμα λάχει και τον σοσιαλισμό;
Κι όμως το θαύμα εγένετο!
Ο Γιωργάκης επέστρεψε ως Γεώργιος ο Β΄ Παπανδρέου ο Γ΄ του Ανδρέα και της Μάργκαρετ, παλινορθώνοντας τη Δυναστεία στον θρόνο, ανοίγοντας προοπτικές και για έναν τέταρτον Παπανδρέου στο μέλλον, έτσι
καθώς παντοδύναμος, με την πλειοψηφία του λαού και της Συγκλήτου, τίποτα λιγότερο από Ηγεμών δεν είναι πλέον.
¶νθρωποι του Γιώργου (κι όχι απαραιτήτως του κόμματος) στα Υπουργεία, παρακοιμώμενοι, πραιτωριανοί και πραιπόζιτοι στη θέση των παλιών πρασινοφρουρών,
οι οποίοι με ιαχές και χειροκροτήματα συνωθούνται πάλι, οπαδοί και πελάτες, στους προθαλάμους των κυβερνητικών Γραφείων για να λάβουν κι αυτοί το μερτικό τους
άγριοι με όποιον δεν χειροκροτεί
καχύποπτοι με όποιον δεν ευφραίνεται
μοχθηροί με όποιον δεν δείχνει τον ενθουσιασμό του.
Διότι ο Γιωργάκης, πριν αναλάβει το κράτος, είχε φροντίσει να διαλύσει το κόμμα του. Να απαλλαγεί από συλλογικές διαδικασίες και πολιτικές αποφάσεις, από σκεπτόμενους πολίτες, και να αποκτήσει απλώς κομπάρσους
για εκλογές διά βοής
για ηλεκτρονικές επικοινωνίες
για πρόθυμους ιμάντες που δεν παράγουν πολιτική, αλλά απλώς τη διαχέουν˙ έκανε το κόμμα του ο Γιώργος (όπως ο Κλίντον κι ο Ομπάμα) έναν μηχανισμό επικοινωνίας με τον λαό - κι ο λαός τον επιβράβευσε.
Επιβράβευσε τους διαφημιστικούς μηχανισμούς, την πλύση εγκεφάλου μέσω των ΜΜΕ, κι αίφνης ο Γιώργος Ανδρέα Παπανδρέου, με την κατάρρευση της Ν.Δ., και,
χωρίς να επαγγέλλεται μια πολιτική διαφορετική απ’ τη δική της, εμφανίζεται ως ο Παράκλητος
ο Τσόζεν Ουάν
ο Σωτήρας
και εισέρχεται στην Ιερουσαλήμ της Εξουσίας μετά βαΐων και κλάδων!
Έτοιμος (ως όφειλε) να κυβερνήσει;
Κάθε άλλο. Ήδη τα πρώτα δείγματα γραφής της νέας κυβέρνησης χαρακτηρίζονται από ανακολουθίες, τσαπατσουλιές, ασάφειες, αναδιπλώσεις κι ερασιτεχνισμούς (στα δύσκολα) και πιασάρικες εξαγγελίες (στα εύκολα).
Όμως ο Τύπος όλα αυτά τα περιγράφει σαν τα θαύματα του χορτασμού των πεινώντων με εφτά ψάρια κι εφτά καρβέλια. Δεν ξέρω πόσον καιρό θα κρατήσουν ακόμα τα καραγκιοζιλίκια, γνωρίζω όμως ότι έχουμε γυρίσει πολλά χρόνια πίσω.
Ότι ο μεσαίωνας εκλαμβάνεται ως εκσυγχρονισμός, κι ότι οι εφιαλτικοί ευφημισμοί αρκούν για να χειραγωγείται ένας ολόκληρος λαός. Ο οποίος γκρινιάζει, πάει παραλία, ρίχνει λευκό, αλλά, όταν φτάνει ο κόμπος στο χτένι, αντί να κόψει τον κόμπο με το σπαθί του ως άλλον Γόρδιο Δεσμό, μπαίνει εκουσίως στον ζυγό, διότι φοβάται το... χειρότερο! Κι έτσι το δημιουργεί ο ίδιος. Τώρα ο κ. Λοβέρδος, φέρ’ ειπείν, λέει ότι «δεν καταργούμε τον Νόμο Πετραλιά» (που έλεγαν ότι θα καταργήσουν), αλλά «ορισμένες διατάξεις του». Ποιες; Ελάτε τώρα! ¶λλωστε, οι άνθρωποι, για να καταργήσουν τα (παλιά) STAGE, δημιουργούν νέα (STAGE). Το έχουμε ξαναδεί το έργο.
Όμως το βλέπουμε τριάντα ολόκληρα χρόνια, και φαίνεται ότι στραβωθήκαμε πλέον. Να μπω, λοιπόν, κι εγώ στο μαίην στρημ, λέει ο ¶νθρωπος Που Γελά, να χειροκροτώ κι εγώ και να ελπίζω στο καλύτερο - ότι, δηλαδή, δεν θα μας συμβεί το χειρότερο!
Αυτή, λοιπόν, είναι πλέον η μόνη μας φιλοδοξία;
ΣΤΑΘΗΣ Σ.